အုန္းၿခံထဲကအိမ္မွာေနၿပီး အုန္းပင္ေတြေအာက္မွာ ေဆာ့ကစားရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူမို႔ အုန္းပင္၊
အုန္းသီးအေၾကာင္း အေတာ္အတန္သိထားခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ဘ၀ထဲကတေန႔မွာ“မင္းအုန္းသီးၾကက္သား
ေပါင္းစားခ်င္လား” လို႔ အဖိုးကေမးလာေတာ့ ၀မ္းတသာနဲ႔ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ၀မ္းသာ
မႈဟာ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ၾကက္တစ္ေကာင္အတြက္ ၀မ္းနည္းမႈဘဲဆိုတာ ေနာင္မွသိလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
ကဲ ထားပါေတာ့။
အဖိုးက အုန္းသီးအရင့္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးရဲ့ ထိပ္ပိုင္းေလးပံုတစ္ပံုကို ဓါးနဲ႔ရစ္ဖြင့္ၿပီး အုန္းရည္
ေတြထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အရိုးမပါၾကက္သားသက္သက္ ဆီ၊ၾကက္သြန္၊ငရုတ္၊ ဆားနဲ႔ နယ္ထားတာ
ကို ထိပ္ဖြင့္ထားတဲ့ အဲဒီအုန္းသီးထဲထည့္တယ္။ ဖြင့္ထုတ္ထားတဲ့အုန္းသီျခမ္းနဲ႔ ျပန္အုပ္ပိတ္ၿပီး သြပ္
နန္းႀကိဳ းနဲ႔ ခပ္တင္းတင္းရစ္ပတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တူး(ခူး)လာတဲ့ ရႊံ႕ေစးေတြနဲ႔ လံုး
(မံ)လိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ မီးခဲရဲရဲနဲ႔ (၂)နာရီၾကာေအာင္မီးဖုတ္ပါတယ္။ ေနာက္အေအးခံ အပူေၾကာင့္
မာခဲသြားတဲ့ရႊံ႕ကိုခြဲ သြပ္နန္းႀကိဳ းကိုျဖည္ေတာ့ အထဲမွာ အုန္းသီးရဲ့အသားေတြမရွိေတာ့ဘဲ ၾကက္သား
ထဲ၀င္ကုန္ေတာ့တာကိုး။
အဲဒီၾကက္သားေပါင္းကို ပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီးေကၽြးတာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အုန္းသီးလက္ညႈိး
ထိုး၊ၾကက္ေကာင္အရွင္လက္ညႈိးထိုးမိမတတ္ပါဘဲ။ အနံ႔နဲ႔အရသာကို ယေန႔တိုင္မေမ့ႏိုင္ေပါ့။ ကြယ္
လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အဖိုးကိုသတိရလိုက္တာဗ်ာ........။
(နဂါးႏိုင္)
No comments:
Post a Comment