Saturday, January 10, 2015

မေတာက္တေခါက္ေရး ကဗ် ာေလးေတြ (၁)




                             ေသာ့တံက်ိဳးနာရီတစ္လံုး

     အေမွာင္ခန္းငယ္ထဲက
ကေလးတေယာက္
ျပတင္းေပါက္ကထြက္
အငိုမ်က္လုံးေလးတလည္လည္ ။

    သူဟာခရီးဆက္
ျပကၡဒိန္ေတြကို
တ႐ြက္ၿပီးတ႐ြက္၀ါးမ်ိဳ ။

     သူ႔စာမ်က္ႏွာမွာ
သင္ညာေတြခ်ေရး
ေရဒါေလးထဲ၀င္သမွ်
သံစဥ္အားလံုး(ေကာင္းတာေရာ၊မေကာင္းတာေရာ)
စု႐ံုးၿပီးမွတ္စြဲ
ဆံုုံခ်က္လြဲမွန္းမသိတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔
အေရာင္ရဲ့သ႐ုပ္ကို ခြဲလိုခြဲ ။

     ေနာင္မွာ
ေမာင္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကေန
ဦးဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကိုအၿပီးေျပာင္း
ျပကၡဒိန္ေတြကိုေတာ့ ၀ါးေကာင္းဆဲဘဲေလ ။

     ေနာက္ျပန္လွည့္ ေ႐ွ႕တိုးဖို႔
ေသာ့တံက်ိဳးေနတဲ့
သူ႔ရဲ့လက္ပတ္နာရီ
နီကယ္ေတြကြာကုန္ေပါ့ ။

     ထမ္းထားတဲ့တံပိုး
အေကာင္းမွန္းအက်ိဳးမွန္းမသိ
ခ်မိဖို႔ိုလဲမစဥ္းစားျပန္
ကိေလသာမ်က္မွန္စိမ္းက
ေကာက္႐ုိးေကၽြးရင္းထိန္းထားတာ ။

     တခါခါ မထင္မွတ္ဘဲေသာ္
မ်က္မွန္ေပၚကေက်ာ္ၾကည့္မိ
သူ၏၀န္းက်င္မွာ
တေစ ၦေတြကိုသာေတြ႕သတဲ့ ။

     အရိပ္ေတြသာျဖစ္တယ္
တကယ္မဟုတ္မွန္းသိတာ
ခဏေလးသာ
ေျမးျမစ္ေတြျမင္းလုပ္ဂုတ္စီးဘို႔
သူတို႔လက္ေလးေတြနဲ႔
မ်က္မွန္ရဲ့ကိုင္းေလးကို
ျပန္ျမွင့္ေပးလိုက္ျပန္ ။

     ဒီလိုနဲ႔
နာရီသံၾကားခ်င္တဲ့နားစည္ေျမွး
နားၾကပ္ကေလးကူရၿပီ
နီျပာ၀ါစိမ္း ခပ္သိမ္းဟာ
ျမဴလႊာအျမင္သာ႐ွိေတာ့တာ
ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ကႀကိတ္စက္လည္း
ပင္နယံေတြကြဲကုန္ၿပီ
ပိတုန္းေကာင္ေတြ
စြန္႔ခြာသြားေလတဲ့ဦးေခါင္းပိုင္း
ၾကာဇံ႐ိုင္းေတြေပါက္ေနေလရဲ့ ။

     အေမွာင္ခန္းငယ္ထဲက
ထြက္ခဲ့ရတဲ့ကေလးငယ္တေယာက္
မ်က္ေမွာက္ျပဳရာဟာ
ေ႐ွ႕မွာရွိေနတဲ့
ေမွာင္လြန္းတဲ့အခန္းႀကီးဘဲဆိုတာ
သိေနခဲ့ပါလွ်င္ ။
                          (နဂါးႏိုင္)


No comments:

Post a Comment